Zonder kruis is zonder opstanding

Het zal je maar gezegd worden in je kerk: “die moeilijkheden die je ondergaat, dat is een vloek. Zeg niet dat God dit kan en zou willen gebruiken, het komt van de duivel.” “Dit is niet wat God voor jou wilt, Hij wil genezing. Strek je ernaar uit.” Dat soort termen kan Mandy wel dromen.
Een vrouw die vol geloof en enthousiasme voor God wil leven.

“Strangely enough, it is adversity, not prosperity, that leads us to where the real treasure is.”

Bovenstaande quote komt uit het volgende artikel van Jon Bloom: http://www.desiringgod.org/articles/when-prosperity-is-a-bane-and-adversity-a-blessing

Ik vind dit een belangrijk tegengeluid temidden van zovele charismatische kerken met hun “prosperity teaching”. Ze lokken mensen als Mandy naar binnen met de meest fantastische verhalen. “God geeft je rijkdom en genezing van ziekten”. “Kom tot God en al je problemen verdwijnen”.

Tja..wie wil dat nou niet, dat alle ziekten en problemen verdwijnen..
We zijn allemaal toch eigenlijk op zoek naar geluk en eigenlijk het liefst zo snel mogelijk. Mensen doen de gekste dingen om het geluk te vinden. En in deze charismatische kerk wordt je op je wenken bediend, zo lijkt het.
Het kost je niet veel en je krijgt er veel voor terug.
Goeie deal, toch?

Nou, niet dus als je Jon Bloom (en met hem vele anderen) mag geloven.

“it is adversity, not prosperity, that leads us to where the real treasure is”

Dit komt meer overeen met wat de bijbel zegt.

Dat de weg van de christen langs vele moeilijkheden en tegenspoed leidt, dat is meer de realiteit en sterker nog: het werkt mee ten goede! Het is blijkbaar iets waar je doorheen moet als je bij God hoort. Het is ook de weg die Jezus ging.

In tegenstelling tot de god van de happy-clappy church. Wat een belediging als je erover nadenkt… Voor God, maar ook voor gelovigen met een beperking.

Mandy die vol goede moed op de smalle, maar soms moeilijke weg was (en is), richting die schat, werd door medechristenen verleidt om die weg te verlaten voor iets beters… Over wolven in schaapskleren gesproken…
De opstanding willen ze wel, maar dan zonder kruis. Leven willen ze, zonder eerst te sterven en oogsten willen ze, zonder te zaaien.

Maar ondanks deze mensen, gaat Mandy nog steeds op pad. In ziekte en moeilijkheden soms, maar met God. Haar ogen gericht op Jezus.

En die mensen die Mandy verweten last te hebben van een vloek? Een ziekte die ze nooit mag accepteren? Die gaan nog steeds naar hun kerk, zingende en dansende. Wel kijken ze vlug een andere kant op, wanneer ze Mandy zien.

GKv – wat moet je ermee

Via via kreeg ik onderstaande blog te lezen:
https://dogmavrij.wordpress.com/2015/12/27/de-ware-kerk/
Ik denk voor velen helaas herkenbaar..
Respect voor de moed van het benoemen en de manier van schrijven.
En dan dat schema van kerkscheuringen. Die had ik eens eerder gezien, maar dacht oprecht dat het een grap was..
Schokkend dat volwassen mensen dit ooit serieus hebben genomen.

Maar toch vraag ik me af of het terecht is om de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt tegenwoordig zo neer te zetten, ondanks de toch wel trieste historie van het “ware kerk” denken. Dat dit denken in de GKv aanwezig was is een feit, onbegrijpelijk maar waar.
Waarom vind ik het dan toch misschien niet terecht?
Simpelweg omdat het vandaag niet meer zo is en de blog suggereert dat dat nog wel zo is.

De GKv van tegenwoordig belijdt het niet meer op deze manier en vele leden hebben afstand genomen van dit verleden. Ze erkennen dat dit fout was en schamen zich er nu ook voor.
Uitzonderingen daargelaten.
Dat vind ik eerder nederig dan hoogmoedig.

De afgelopen jaren heb ik deze kerk, ondanks dat ik geen vast lid was of ben, van binnen mogen leren kennen en toegegeven: bovenstaande blog kwam zo goed als overeen met mijn beeld van de GKv voordat ik de kerk leerde kennen.

Maar.. ik heb mijn beeld bij moeten stellen.

Natuurlijk zijn er nog mensen in de GKv (of misschien bepaalde plaatselijke kerken) die nog deze trekjes vertonen, niets menselijks is ze vreemd..
Maar het is absoluut niet (meer) de hoofdstroom. Check bijvoorbeeld deze website >

http://www.oosterparkkerk.nl

Er heeft een behoorlijke verschuiving plaatsgevonden binnen de GKv en de focus ligt op de toekomst, samenwerking en meer gericht naar buiten. Over kerkmuren heen.
De openheid die men tegenwoordig uitstraalt doet in niets meer denken aan de kerk die geschetst wordt in bovenstaande blog, ookal was het 15 jaar geleden wel zo.
Maar de GKv is verder gegaan, met een verleden, kijkend naar de toekomst. Ik heb daar wel respect voor.

De hoogmoed, het manipulatieve en het exclusieve karakter herken ik er gelukkig niet meer.
Dat dat nog voorkomt in (andere) groeperingen is helaas wel zo.
Blijkbaar is het iets menselijks wat toch ergens weer naar boven komt af en toe. Ook buiten de kerk en religie.
Mensen die hun eigen gelijk of hun “eigen ik” belangrijker vinden dan een ander.
Eigenlijk komt dat op heel veel plekken voor. Vooral op plekken waar mensen zijn.
Veel van dit soort religieuze eigenschappen zie ik nu bijvoorbeeld terug bij sommige evangelische of baptisten stromingen.
Anderen willen controleren en bang om die controle te verliezen is eerder een teken van een gebrek aan geloof ipv groot geloof.
Toeval of niet: veel ex-vrijgemaakten vinden hier een nieuw geestelijk thuis.
Dit soort kerken hebben het volgens henzelf zelfs net iets beter begrepen dan andere kerkelijke stromingen. Of de Heer openbaart hen net iets meer dan een ander? Of dat dus met godsdienst of met afgoderij te maken heeft, laat ik maar even in het midden.

Tja..er is niets nieuws onder de zon.

Is de GKv dan nu opeens veel beter geworden, nu ze tegenwoordig niet meer aan hun “oude beeld” voldoen?

Ja. Maar:

Het zijn mensen, net als jij en ik, met leuke kanten en soms minder leuke kanten. Wel vind ik dat ze geleerd hebben van hun fouten, fouten die andere kerken nu juist lijken te maken.
Wat is dan hoogmoed…
Kijk ik naar mezelf, dan weet ik dat ik geen recht heb om anderen te oordelen.

Het heeft daarom volgens mij geen zin om deze kerk van 15 jaar geleden te omschrijven, al wil ik de teleurstellingen en pijn die ervaren zijn niet wegmoffelen. Ook dat zijn feiten, met helaas rottige gevolgen.
Maar het heeft volgens mij juist dan zin om te kijken wat er nu is.
Leer God niet kennen door de mensen, maar leer de mensen kennen door God.

En net als wij allemaal: we verdienen soms een nieuwe kans.
Helemaal als je je fouten erkent en een God van genade kent.

Van Kunst tot Kerst

“My fear of life is necessary to me, as is my illness. Without anxiety and illness, I am a ship without a rudder. My art is grounded in reflections over being different from others. My sufferings are part of my self and my art. They are indistinguishable from me, and their destruction would destroy my art. I want to keep those sufferings”
Edvard Munch

In het van Gogh museum is momenteel een tentoonstelling te zien van schilderijen van Vincent van Gogh en Edvard Munch, voor het eerst zijn er zoveel werken van deze twee grote kunstenaars bij elkaar te zien.
Onder het mom van: ontdek de parallellen tussen deze twee kunstenaars.

Maar wanneer is iets eigenlijk kunst? Volgens mij is de context hierin onmisbaar.
De context maakt de kunst en bepaald de waarde. En wanneer je het verhaal erachter kent, of eigenlijk kun je zeggen: alleen als je het verhaal of de achtergrond kent, dan pas heeft een kunstwerk iets te zeggen.
Door de context ga je opeens dingen zien die een ander niet ziet.
Of zoals een gezegde luidt: Je gaat het pas zien als je het doorhebt.
Het is misschien het bekende verschil tussen kijken en zien.

Een van de bekendste schilderijen van dit moment is “De Schreeuw” van Edvard Munch.
Er is op het schilderij een wanhopige figuur te zien, alleen gelaten.
Wat verder opvallend, is dat de titel hier niet slaat op de figuur, maar dat de figuur juist zijn handen voor zijn oren doet, omdat “het geschreeuw” van het landschap hem teveel wordt.

Je kunt blijkbaar soms zo wanhopig zijn, dat alles op je af lijkt te komen. Midden in je bestaan, opeens alleen, en alles om je heen overweldigd je.

Hier komt het bijzondere van Kerst om de hoek kijken.
Te midden van alle duisternis, waar er eigenlijk geen uitweg schijnt, schijnt daar opeens dat lichtpuntje, de ster die wijst naar het Kind, dat geboren in een stinkende stal, midden in je bestaan verschijnt.
Niet om met een toverspreuk alle problemen en donkerheid onmiddellijk weg te toveren. Maar juist om temidden van dat alles bij je te komen.
Licht in de duisternis.

En uiteindelijk ga je het zien: Een contrast tussen licht en donker geeft vorm en diepte.
Een Kunstenaar begint aan een prachtig kunstwerk.

Wanneer de context de kunst maakt en de waarde ervan bepaald, dan laat de context van de wereld juist de waarde van Kerst zien.
Het landschap schreeuwt opnieuw.
Maar nu anders.

Je gaat het pas zien als je het doorhebt.